Serie: leven met corona
Hoe vergaat het Amsterdammers in deze tijden? In deze rubriek interviewen we iedere dag een andere Amsterdammer over de impact van het coronavirus op hun leven. Vandaag: Mats Posthumus volgt de Nationale Balletacademie, online in zijn slaapkamer. Die is zo klein dat het maar nauwelijks gaat.
‘Als de les begint, zet ik mijn laptop op een stoeltje tegen de muur. Ik heb twee of drie jaar geleden een barre van mijn moeder gekregen. Dat is nu wel handig, ik ben hem heel veel aan het gebruiken.
De Nationale Balletacademie is een school voor wie balletdanser wil worden. Ik vind het zelf een fijne school. Ik combineer les op een normale school met de balletopleiding. Het zijn fijne docenten en fijne mensen om me heen.
Op school zijn twee studio’s. Die zijn heel groot. Nu moet ik dansen in een best wel klein kamertje. Dat is lastig. Of: het is anders.
Een les op school duurt 2,5 uur. Eerst met de barre en daarna, zoals wij dat noemen, het midden. Dat zijn danspassen zonder barre. Dat kan nu natuurlijk niet. Vaak hebben mensen niet zo veel ruimte, de les duurt daarom nu anderhalf uur.
Als ik mijn been optil, bots ik soms al tegen de muur. Ik woon niet in een normaal huis, ik woon op een schip, dus mijn kamer is best klein. Nee, nee, geen oude kleren, maar ik schuif wel andere rotzooi onder mijn bureau, zodat de ruimte om te dansen wat groter wordt.
Op mijn laptop zie je allemaal schermen. Die zijn zo klein als een postzegel. Je ziet iedereen op zijn eigen plekje. Ik ben wel eens jaloers. Sommige kinderen mogen een heel stuk van hun huis gebruiken. Als je dubbelklikt op een scherm, komt iemand groot in beeld. Ik doe dat met mijn leraar. Die wil ik graag zien.
Mijn moeder mag niet meekijken, nee, echt niet. Als zij de kamer binnenkomt, ziet de meester dat ook. Ik roep altijd ‘ga weg’ als ze binnenkomt. Ik schaam me een beetje voor mijn moeder.
Mijn leraar zoekt muziek op zijn telefoon en die horen wij ook. Het is een beetje een gruizig geluid. Dat is wel anders, want op school speelt een echte pianist. Maar uiteindelijk is het wel fijn.
Ik vind het fijn om naar buiten te gaan, na een lesje Engels. Ik ga regelmatig een frisse neus halen. Even voetballen met mijn broertje, of een stukje hardlopen of wandelen.
Ook tijdens het voetbal maak ik pirouettes. Dat heb ik gewoon in me, ik weet ook niet wat dat is. Ook in de woonkamer, als ik met mijn vader of moeder in gesprek ben, sta ik wat te draaien. Dat gebeurt gewoon automatisch.”
Dansen in tijden van corona – Ingezonden brief aan Het Parool
Op de gevel van de wegens coronamaatregelen gesloten Stopera prijkt een grote banier met een danseres van Het Nationale Ballet geflankeerd door de opwekkende tekst Keep on dancing. Dansers willen niets liever, maar hoe krijgt dit vorm als je een leerling bent van de Nationale Balletacademie en je aangewezen bent op thuisonderwijs?
Niet alleen het reguliere onderwijs heeft de omschakeling moeten maken naar het geven van onderwijs op afstand, ook de Nationale Balletacademie werd geconfronteerd met een directe sluiting van de dansschool. De leerlingen die daar dagelijks vele uren balletonderwijs kregen, kwamen abrupt tot een noodgedwongen stilstand. En dat op een opleiding waar elke dag telt: 7 jaar lang zijn de vele ingeroosterde uren nodig om de getalenteerde leerlingen in de leeftijd van tien tot zeventien jaar klaar te stomen voor een toekomst als professionele balletdanser. Hoe doe je dat als de leslocatie sluit, maar de tijd doortikt? Hoe houd je de fysieke topvorm die nodig is om het curriculum bij te kunnen blijven benen?
Het lijkt ondoenlijk voor een klas die normaliter met elkaar de ruimte van een zaal benut, maar dansen zonder elkaar op slechts een paar vierkante meter, blijkt mogelijk: in je eentje op je kamer met een laptop waarop op afstand dansles gegeven wordt. De afgelopen drie weken zie ik mijn zoon, Mats Posthumus die in het derde jaar van de NBA opleiding zit, dagelijks zijn balletkleding aantrekken en in zijn slaapkamer verdwijnen. Ik mag niet komen kijken; je neemt je moeder ook niet mee naar school als je in de brugklas zit. Onder de gesloten deur door sijpelt de balletmuziek naar buiten, zo nu en dan onderbroken door de stem van zijn leraar. De instructies kan ik niet verstaan, maar ik weet uit de open lessen die ik eerder bijwoonde dat het balletjargon dat voor de kinderen gesneden koek is, voor een leek niet is te begrijpen. Ik hoor zijn voeten in de balletschoenen tikken op de houten vloer, elke dag dezelfde routine. Zijn hand op de balletbarre die hij ooit voor zijn verjaardag heeft gekregen, maar die nu pas echt van pas komt. Balans is belangrijk en extra uitdagend als je in een schip woont dat nogal eens wiebelt. En in plaats van de wand vullende spiegel op school moet hij het doen met het kleine spiegeltje boven de wastafel. Zijn laptop – een met spoed aangeschaft vervroegd verjaardagscadeau – staat op een stoeltje daaronder. Op het scherm ziet hij zijn leraar en zijn klasgenoten in postzegelformaat. Zij staan allemaal in hun eigen slaapkamer of in de keuken met het aanrechtblad als steunpilaar bij de barre oefeningen. Ze dansen hun eigen sterren van de hemel, ieder voor zich, elke dag weer, quarantaine of niet. Ik weet dat mijn zoon straks bezweet naar buiten komt met rode wangen en ogen die stralen van geluk, voor even onbereikbaar in zijn roes. Daarna zal hij zich afvragen of hij niet nog wat langer door moet oefenen – maat houden is moeilijk als je niet na de les je automatisme hebt van omkleden en naar huis fietsen. Maar regulier schoolwerk moet ook gedaan worden en elke dag naar buiten gaan is een must. Dan zie ik hem pirouettes draaien op het voetbalplein, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. ’s Avonds kijkt hij naar door de balletleraar opgegeven documentaires of films over ballet of naar een voorstelling – op de zaterdagavond streamt de Nationale Opera Ballet zijn klassiekers. Even vol van ballet als altijd gaat hij daarna slapen. Vannacht had hij gedroomd dat hij met zijn balletklas aan het dansen was in de balletschool. Nog even wachten.