De vleugels liggen in de papierlade is een rijke wordingsgeschiedenis over de diepgaande invloed die ouders op het leven van hun kinderen hebben. De roman laat de lezer ervaren hoe het is om op een kruispunt in je leven te staan – een punt waarop eenieder zichzelf meer dan eens aantreft, zich afvragend: Hoe compromisloos kan ik zijn? Ben ik afdoende bewapend tegen het noodlot? Moet ik vechten of vluchten? Herken ik de reddingsboeien die mij worden toegeworpen?
Janna en Yves, zus en broer, zijn uitgevlogen en leiden ieder een leven op de toppen van hun kunnen. Janna is een gedreven docent op een kunstacademie en lid van het managementteam. Yves’ ster als danser prijkt hoog aan het firmament van het professionele ballet. Zij voeren de lezer naar Amsterdam, Parijs en San Francisco, maar het thuisfront aan de Hollandse dijk is nooit ver weg en de onderhuidse spanning voelbaar. Met onzichtbare draden blijven zij verbonden aan hun nautische roots. Het schip van hun jeugd drijft nog altijd aan de dijk waar zij opgroeiden. Zij weten hun ouders onveranderlijk aan boord daarvan. Totdat die besluiten te vertrekken.
Janna’s jacht op het raadselachtige Zwartste Zwart zet een keten van noodlottige gebeurtenissen in werking die een stok steken tussen de spaken van haar snelle leven. Abrupt komt zij tot stilstand. Haar geliefde, de dichter is haar laatste strohalm, maar hij lijkt te zwijgen. De tijding van haar moeder drijft haar terug naar huis. Janna zoekt haar toevlucht in het verlaten schip van haar jeugd, zondert zich af en laat de stilte van tijd haar werk doen. Ze opent een luchtbrug naar haar moeder, gestut door de boeken uit haar moeders kast. Wat hebben Salinger, Peek, Rand, Krauss, Schaap, Tolkien, Gerritsen, Salter, Deckwitz en Pfeijffer haar te vertellen over haar leven? En vormen de ezelsoren in de boeken de sleutel naar haar moeder? Kan een kind zijn ouders echt kennen?
Intussen danst Yves bij het Parijse Opera Ballet. Zijn dagen bestaan uit balletlessen, fysiotherapie, eten en slapen. Buiten de oefenzaal en de kleedkamer ziet hij enkel het voorbij glijden van de lichtstad door de ramen van de metro tijdens zijn dagelijkse ritten van en naar zijn appartement in de buitenwijk. Hij is een bleekblonde outcast tussen de extraverte Franse dansers- en danseressen. Het enige dat kleur geeft aan zijn nieuwe leven zijn zijn hoogrode wangen die hij verafschuwt en zijn volharding naar een plek op het podium. Die krijgt hij, maar de prijs die hij betaalt is hoog; hij verliest het enige dat hij heeft: zijn geloof in het balletwezen. Heeft de ongenaakbare sterdanser Boyko zijn lichaam en ziel verminkt of bevrijd? Yves verliest zijn perspectief, maar moet hoe dan ook eerst terug naar het schip; hij is voorbestemd zijn zus een onheilsboodschap te brengen.
De vleugels liggen in de papierlade is een roman over wat het betekent om te leven, over de vraag hoe jezelf te verwezenlijken, soms tegen de klippen van het noodlot op. De roman is doordrenkt van liefde, tragiek en nautische elementen. Dicht op – en onder – de huid van de hoofdpersonen geschreven. Een boek dat brengt wat de lezer van literatuur mag verwachten: een metgezel zijn op het pad van het leven, een baken op de kruispunten ervan.
Robert Kinmont – The wings are in the paper drawer 
Fragmenten
Wat een rust, niets wees erop dat de dagen hier gisteren anders waren dan ze morgen zouden zijn.
*
Hij was het niet vergeten, natuurlijk niet. Zij ook niet, hoe zou ze kunnen, het was haar schuld geweest.
*
Yves zou haar aanwezigheid in de zaal meer dan ooit nodig hebben.
*
Gedichten zien alles, daar is niks paranoia aan.
*
Wanneer Janna in het donker zijn huis verliet, overviel het jaargetijde haar alsof ze na maanden reizen op Schiphol was geland.
*
De zee klotste woest door het boek, ik rilde met haar mee.
*
Hoe krijg ik ooit zo’n groot bed om te delen en kinderen die erop dansen?
*
Er zou geen was wapperen aan dek, meerkoeten zouden ongehinderd hun nest gemaakt hebben als wachters van de verlatenheid.
*
Kunnen vingerafdrukken nog warm zijn?
*
Het duizelde hem; zijn wit uitgelichte torso zou door de intimiteit van de tatoeage naakter zijn dan hij kon bevatten.
*
De enige tijd die telde was stille tijd, verstrijkend met de rimpels die het badwater trok in de palmen van haar handen.
*
De assistent begeleidde Janna naar de trap die onverbiddelijk naar buiten zou leiden waar ze van het Zwartste Zwart afgesneden zou zijn.
*
Al watertrappend keek ze ademloos naar het schouwspel. Je ziet het als de tijd geen greep op iemand heeft.
*
Niemand heeft een broer met twee benen harder nodig dan ik. Zolang hij danst houdt het leven zijn adem in.
*
Ze wilde hoe dan ook geen getuige zijn van hun reacties bij het zien van het bericht. Uit haar naam!
*
Hij laat het gewoon gebeuren, alles kan in zijn leven dat elke dag opnieuw begint.
*
Ze leefde met haar boeken, schipperde eromheen als een kweker in zijn kas tussen zijn geliefkoosde stekjes.
*
De muze is een vleesgeworden garantiebewijs voor de kunstenaar. Mits deze zich wel muze-achtig bleef gedragen – ze dacht naar haar smaak net iets te vaak aan gevallen voetbalvrouwen.
*
Ik probeer je te lezen door met je te lezen, ik moet iets doen om je terug te halen.
*
Ze was gelokt door die rattenvanger van Hamelen met zijn pedante voorkomen.